Im więcej czytam, tym bardziej się cieszę, że urodziłam się jako kobieta w Polsce. Jestem muzułmanką, fascynuje mnie kultura krajów arabskich, a mimo tego jestem ogromnie wdzięczna, że nie pochodzę z żadnego z nich. Ostatecznie upewniła mnie w tym przekonaniu lektura reportażu Honor. Opowieść ojca, który zabił własną córkę. W Nigerii jednak nie chciałabym się urodzić nawet jako mężczyzna, bo na niektórych jej obszarach gwarantowałoby to śmierć. Jedno z najbardziej przerażających i zarazem tajemniczych ugrupowań terrorystycznych współczesnego świata, którego siedziba mieści się w nigeryjskim lesie. Co najmniej kilkanaście tysięcy bojowników. Co najmniej kilka tysięcy kobiet…

Tak często słyszymy, że należy wysłuchać wersji dwóch stron. W przypadku zabójstw honorowych zazwyczaj cała uwaga poświęcana jest jednak ofierze. Bo jak też można by oddać głos zwyrodnialcowi, który zabija żonę, matkę, siostrę, czy córkę? Lene Wold staje oko w oko z człowiekiem, który udusił swoją matkę, zastrzelił starszą córkę i okaleczył młodszą. Z człowiekiem, który mimo wszystko właśnie siebie określa jako ofiarę. Autorka na początku swojego reportażu Honor. Opowieść ojca, który zabił własną córkę, pisze: Nikt przedtem nie obudził we mnie takiego gniewu jak Rahman. I nikogo przedtem nie było mi tak żal jak…

Reportaży nie czyta się dla przyjemności, chociaż niewątpliwie ich lektura może być wciągająca. Życie pisze często ciekawsze i bardziej dramatyczne scenariusze niż najbardziej nawet kreatywny powieściopisarz. Są reportaże, przez które ciężko przebrnąć, ale jest też całe mnóstwo takich, które wciągają, od których trudno jest się oderwać.  Reportaż brzmi poważnie i przez długi czas to słowo, samo w sobie, zniechęcało mnie od sięgnięcia po ten rodzaj literatury. Jednak za sprawą własnych doświadczeń, z których sama zaczęłam spisywać opowieści, a także dzięki niezastąpionej niepoczytalna.pl odkryłam nowy świat. Świat, o którym słyszałam przelotnie w mediach, który gdzieś istnieje…