Okładka i tytuł “Przemytnicy książek z Timbuktu” od razu mnie zaintrygowały. Mityczne Timbuktu – przedmiot fantazji całych pokoleń w minionych wiekach i współcześni bibliotekarze starający się ocalić dorobek kulturowy Mali. Wprost nie mogłam się doczekać, by zacząć czytać. Reportaż, jak żaden inny Rzetelność, z jaką Charlie English podszedł do opisania historii Malijczyków próbujących ocalić starożytne manuskrypty przed dżihadystami, budzi podziw. “Przemytnicy książek z Timbuktu” to sztandarowy przykład świetnej pracy reporterskiej połączonej z dogłębnym zbadaniem całego tematu. Kiedyś, zanim zaczęłam się interesować literaturą faktu, dokładnie tak wyobrażałam sobie reportaże – nasycone informacjami, z obiektywną, chłodną narracją, pozwalające…

Nie przemawia do mnie tytuł tego reportażu. To nie drony słyszałam w głowie w czasie jego lektury, a płacz, krzyki, wybuchy bomb, wystrzały z karabinów i charczenie wydających ostatnie tchnienie staruszek. Na końcu słyszałam już tylko rozdzierający krzyk kobiety wydającej na świat życie i walczącej o życie. Nocą drony są szczególnie głośne to wyjątkowy reportaż. To zbiór opowieści z różnych zakątków świata, urwanych historii, które z jednej strony pozostawiają niedosyt, a z drugiej ulgę, że to już koniec. Prawie nigdy nie zostawiają nadziei. Reportaże ze stref kryzysu Od Afganistanu i Pakistanu, przez Ukrainę, Rosję i…

Okładka książki Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu Agaty Romaniuk wielokrotnie przewijała mi się przed oczami na instagramie. Intrygowała, ale zawsze ją pomijałam, bo do przeczytania miałam wiele innych. Wystarczyła jednak rozmowa z Klaudią, autorką profilu airmiss, która mieszkała i pracowała w Omanie, abym zdecydowała się sięgnąć po tę pozycję. Bo zgodnie z zapewnianiami Klaudii, ta książka genialnie oddaje rzeczywistość tamtego kraju. Ciekawią Cię książki o krajach arabskich i muzułmańskich?Koniecznie zobacz listę pozycji, które polecam. Historie, które pozostawiają niedosyt Książka stanowi zapis historii opowiedzianych przez osoby, które w Omanie spotkała Agata Romaniuk. Historie zwyczajne…

Im więcej czytam, tym bardziej się cieszę, że urodziłam się jako kobieta w Polsce. Jestem muzułmanką, fascynuje mnie kultura krajów arabskich, a mimo tego jestem ogromnie wdzięczna, że nie pochodzę z żadnego z nich. Ostatecznie upewniła mnie w tym przekonaniu lektura reportażu Honor. Opowieść ojca, który zabił własną córkę. W Nigerii jednak nie chciałabym się urodzić nawet jako mężczyzna, bo na niektórych jej obszarach gwarantowałoby to śmierć. Jedno z najbardziej przerażających i zarazem tajemniczych ugrupowań terrorystycznych współczesnego świata, którego siedziba mieści się w nigeryjskim lesie. Co najmniej kilkanaście tysięcy bojowników. Co najmniej kilka tysięcy kobiet…